تحقیق دانشگاه اورگان بر روی استخراج اسپرسو

استخراج اسپرسو

کافه اکسسوری –  انجمن تخصصی قهوه (SCA) اعلام کرده است که از محققان دانشگاه اورگان در اوژن را برای هدایت یک پروژه چهارساله در مورد استخراج اسپرسو دعوت کرده است.

با حمایت مالی از شرکت تجهیزات اسپرسو مستقر در ایتالیا، گروه Simonelli Group، این پروژه تحقیقاتی در اکتبر گذشته به‌عنوان ابتکار SCA و بنیاد علمی قهوه (CSF) اعلام شد.

این گروه‌ها می‌گویند که این تحقیق تحت عنوان «به‌سوی درک عمیق‌تر استخراج اسپرسو» برای ایجاد دستورالعمل‌های رسمی برای پارامترهای استخراج و ایجاد اولین نمودار کنترل دم آوری اسپرسو مورداستفاده قرار خواهد گرفت. SCA در حال حاضر یک نمودار کنترل دم برای قهوه فیلتری را حفظ می‌کند، اگرچه که آن نیز در مرحله تجدیدنظر از طریق تحقیقات علمی قرار دارد.

هدایت تیم دانشگاه اورگان در تحقیق اسپرسو، شیمی‌دان کریستوفر هندون خواهد بود. با توجه به کارهای تأثیرگذار هندون درگذشته شامل قهوه و آب و بهبود ثبات اندازه ذرات قهوه آسیاب شده از طریق خنک کردن، این نام ممکن است برای متخصصان قهوه آشنا باشد. هندون اخیراً بخشی از تیم محققانی بود که دستورالعمل‌های سنتی در استخراج اسپرسو را به چالش کشید.

همچنین استاد تحقیق دانشگاه ایالتی اورگان مایکل سی کیان و الیزابت توماسینو خواهند بود. محققان دانشگاه پورتسموث (انگلستان) نیز بر اساس اعلامیه SCA در این تحقیقات شرکت خواهند کرد.

SCA گفت تیم تحقیقاتی متشکل از دانشمندان حسی، شیمی‌دانان و ریاضیدانان است که نحوه تأثیر پارامترهای دمش اسپرسو بر روی خواص شیمیایی، حسی و لذت شناختی را بررسی خواهند کرد.

SCA انتظار دارد نتیجه کار «مجموعه‌ای از ابزارهای جدید باشد که نویدبخش تغییر روش اندازه‌گیری اسپرسو است، ازجمله ایجاد دستگاهی برای ارزیابی سریع شیمی و طعم قهوه.»

منبع: daily coffee news

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

واژه نامه قهوه: کرما در اسپرسو Crema

Crema

کافه اکسسوری – کرما Crema زیباترین بخش اسپرسو. برای مدت‌های طولانی ظاهر و کیفیت کرم – لایه نازم فوم بالای یک فنجان اسپرسو- یکی از مشخصه‌های تعیین کنند بود که کیفیت اسپرسو با آن مورد داوری قرار می‌گرفت. به‌طور سنتی، کرما دارای یکرنگ فندقی مایل به قرمز است که یک قاشق چای‌خوری شکر را برای چند ثانیه نگاه می‌دارد.

بااین‌حال، کرما تنها یک محصول جانبی بر اثر آب تحت فشار و شکل گرفته از CO2 موجود در قهوه است. این نمی‌تواند کیفیت قهوه را به شما بگوید، بلکه در عوض نشان‌دهنده طراوت قهوه است. قهوه CO2 را از دست می‌دهد و به همین دلیل کرما شکل می‌گیرد و همچنین تیرگی برشتگی قهوه موجب ایجاد کرمای تیره‌تر می‌شود. به‌طور خلاصه، قهوه‌های با امتیاز بالا کرمای بالاتر تولید نمی‌کنند.

مشخص شدن با کرما در مسابقات قهرمانی جهانی باریستا به‌طور فزاینده‌ای اهمیت پیداکرده است. بااین‌حال بسیاری از فاکتورهای دیگر مانند کیفیت قهوه سبز، میزان درجه رُست و استخراج برای کیفیت فنجان بسیار مهم است.

منبع: The Coffee Dictionary, Maxwell Colonna

Crema

Beautiful crema. For a long, long time the appearance and quality of the crema – the thin layer of foam on top of a cup of espresso–was one of the defining characteristics by which the quality of an espresso was judged.

Traditionally, the perfect crema is a deep, reddish-hazelnut colour and will hold a teaspoon of sugar for several seconds. If you are really lucky it will have “tiger stripes” – a speckled pattern effect across the surface of the crema. The crema, however, is really just a by-product of brewing under pressure and the effect this has on the CO۲ in the coffee. It cannot tell you the quality of the coffee, but will instead indicate the freshness of the coffee (coffee loses CO۲ and therefore crema as it ages) and the darkness of the roast (a darker roast will produce a darker crema).

In summary, the highest-scoring coffees do not produce the highest-scoring crema. The marking of in at the World Barista Championship has become increasingly less important. So many other factors such as the quality of the green coffee, roast, and extraction are much more crucial to the cup’s quality

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

تاریخ شکل گیری دستگاه اسپرسوساز

دستگاه اسپرسوساز

کافه اکسسوری – دهه‌های سی و چهل میلادی ایتالیا شاهد افت مصرف قهوه بود. بخشی از این افت نتیجه‌ی سیاست‌های اقتصادی دولت فاشیست‌ها در محدود کردن واردات و بعدتر به دلیل شرایط دوران جنگ بود. باوجود تمام محدودیت‌ها، فرانچسکو ایلی (Francisco Illy) و آشیل گاجا (Achille Gaggia) نسخه‌های بهسازی شده از دستگاه اسپرسوساز ایده‌آل تولید کردند.

سال ۱۹۴۷ قهوه‌ساز جدیدی توسط گاجا معرفی شد که یک پمپ دستی داشت و طعم اسپرسو را دگرگون کرد. با استفاده از این ماشین فشار بسیار بیش‌تری تولید می‌شد و برای اولین بار فوم معروف روی اسپرسو یا کرما (Crema) ظاهر شد. در ۱۹۴۸ ارنستو والنته (Ernesto Valente) اختراع گاجا را خرید و شروع به تولید انبوه آن در شرکت فائما (Faema) کرد، شرکتی که تا امروز نام‌اش با کافه‌ها و صنعت قهوه گره خورده است.

رویکرد والنته و گاجا به قهوه تفاوتی بنیادین داشت. گاجا اختراع‌اش را کالای لوکسی می‌دید که «برای ازمابهتران» خلق شده بود درحالی‌که تمام هم‌وغم والنته خلق دستگاهی ارزان‌قیمت و قابل‌استفاده برای اقشار مختلف جامعه بود. سال ۱۹۶۱ والنته دستگاه فائما E61 را به بازار آورد که همچنان در جهان شناخته‌شده است.

فائما E61 را می‌توان پدر اسپرسوسازهای امروزی دانست، اولین دستگاه نیمه‌اتوماتیک اسپرسوساز که بدون نیاز به کار یدی فشار لازم را ایجاد می‌کرد ولی هم‌زمان به باریستا اجازه می‌داد فرآیند عصاره‌گیری را کنترل کند. در این دستگاه مخزن آب افقی است و شیوه‌ی کار با آن به‌گونه‌ای بود که کافه بارها را به فضایی اجتماعی برای خوش‌وبش باریستا و مشتری تبدیل می‌کرد. معرفی این دستگاه اسپرسوساز به بازار هم‌زمان بود با فراگیر شدن کافه‌های کوچک و بزرگ در گوشه‌کنار ایتالیا.

دستگاه اسپرسوساز در حال حاضر

فرهنگ قهوه‌نوشی ایتالیا باوجود تحولات عمده‌ی جهانی و فراگیر شده محبوبیت قهوه در گوشه‌کنار دنیا، به نسبت بدون تغییر ماند و امروزه کم‌و‌بیش همان چیزی است که در دهه‌ی ۴۰ میلادی شکل گرفت. همچنان ایتالیایی‌ها به نزدیک‌ترین کافه‌ی محلی می‌روند یک فنجان اسپرسو سفارش می‌دهند و روز را آغاز می‌کنند و همچنان کمتر ایتالیایی‌ای را پیدا می‌کنید که حاضر باشد پول زیادی خرج قهوه کند.

قهوه‌ی برزیلی برای دهه‌ها عمده‌ترین سهم از بازار قهوه‌ی ایتالیا را داشت و تا ۱۹۹۰، حدود ۴۴٪ بازار را قهوه‌ی روبوستا تشکیل می‌داد. کیفیت خدمات و برخورد خوب کارکنان کافه برای بسیاری از ایتالیایی‌ها از کیفیت قهوه‌ای که سرو می‌شود اهمیت بیش‌تری دارد.

برای بسیاری، نوشیدن اسپرسو مترادف باتجربه‌ی طعم خالص قهوه بدون اضافاتی چون شیر و شکر است؛ اما برای بیش‌تر ایتالیایی‌ها نوشیدن قهوه باتجربه‌ای آمیخته با «مکان» همراه است، تجربه‌ی یک روز خوش در میدان بزرگ شهر و نشستن در کافه‌ای آرام و نوشیدن فنجانی قهوه‌ی داغ در روشنایی غروب جنوب ایتالیا یا سر زدن به کافه‌ی کوچکی سر خیابان و نوشیدن یک شات آدرنالین که آدم را برای باقی کارهای روز سرپا نگه می‌دارد و این دریافت مکان محور از نوشیدن قهوه، عنصری کلیدی در درک اسپرسوی ایتالیایی است.

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

اسپرسو و فرهنگ قهوه نوشی در ایتالیا

اسپرسو

کافه اکسسوری – قهوه اسپرسو پرآوازه‌ترین نام در میان قهوه‌ها و صنعت قهوه به شمار می‌رود. نوشیدنی که از ایتالیا سر برآورد و صنعت قهوه را دگرگون کرد. بسیاری اسپرسو را خالص‌ترین فرم نوشیدنی قهوه می‌دانند و این نوشیدنی همواره پیوندی ناگسستنی با فرهنگ قهوه نوشی در ایتالیا که خاستگاه آن است، دارد.

دستگاه اسپرسو؛ شروع تحولی بزرگ در قهوه نوشی در ایتالیا

نخستین دستگاه اسپرسو در سال ۱۹۰۱ و همراه با تحولات صنعتی قرن بیستم، ساخته شد، دستگاهی که می‌توان گفت هیچ شباهتی به اسپرسوسازهای امروزی نداشت.

آماده کردن قهوه‌ای سریع و در دسترس، ایده ساخت نخستین دستگاه اسپرسو بود و این واژه در زبان ایتالیایی هم به «عصاره‌گیری تحت‌فشار» اشاره دارد و هم «آماده‌سازی سریع» را به ذهن متبادر می‌کند.

مخترعی اهل میلان لوییجی بتزرا (Luigi Bezzera) نسخه‌ای آزمایشی از دستگاه اسپرسوسازش را در سال ۱۹۰۱ ثبت کرد که پورتافیلتری حاوی پودر فشرده‌ی قهوه به آن متصل می‌شد و می‌توانست فوری برای مشتری قهوه دم کند.

سال ۱۹۰۵ دزیدریو پاوونی (Desiderio Pavoni) حق اختراع اسپرسوساز بتزرا را خرید و دستگاه را آماده‌ی تولید انبوه کرد، دستگاهی که ایده‌آل (Ideale) نام گرفت و اولین اسپرسوسازی بود که به بازار عرضه شد.

«ایده‌آل» با دستگاه اسپرسو‌ساز امروز تفاوت‌های بنیادی داشت و از آب ۱۴۰ درجه سانتی‌گراد با ۱.۵ بار فشار برای تهیه قهوه استفاده می‌کرد. در دستگاه‌های امروز فشار حدود ۹ بار است. شات‌های قهوه‌ای که با ایده‌آل تهیه می‌شد چندان شباهتی به قهوه‌ی اسپرسوی امروزی نداشت و طعم آن‌ها بیش‌تر نزدیک به قهوه‌ی دم‌شده با فیلتر بود تا اسپرسو.

فرهنگ اولیه اسپرسونوشی

با همه‌گیر شدن دستگاه‌های اسپرسوساز کلمه‌ی اسپرسو به‌تدریج وارد فرهنگ و زبان قهوه‌نوشی ایتالیا شد و در سال ۱۹۲۰ آلفردو پانزینی (Alfredo Panzini) کلمه‌ی اسپرسو را به فرهنگ لغاتش اضافه کرد و در توضیح آن نوشت: «قهوه‌ی اسپرسو، قهوه‌ای دستگاهی که برای تهیه آن از فشار آب گرم استفاده‌شده و این روزها فراگیر است.»

پانزینی در توصیفش از قهوه‌خانه‌ها و کافه‌های ایتالیای قرن نوزدهم آن‌ها را «آرام و دلنشین» توصیف می‌کند. در نسخه ۱۹۳۵ لغت‌نامه، پانزینی می‌نویسد که کافه‌ها به «بارهایی برای کارگران تبدیل شده‌اند». فراگیری اسپرسو کارگران را به خود فرامی‌خواند تا با یک شات قوی انرژی‌شان را احیا کنند.

سال ۱۹۳۸ کلمه‌ی باریستا برای اولین بار ثبت شد. پیش‌تر از کلمه‌ی بارمن استفاده می‌شده ولی با گسترش سلطه‌ی موسولینی و فاشیست‌ها در ایتالیا جنبشی فرهنگی با احیای فرهنگ قهوه نوشی در ایتالیا به راه افتاد که سعی داشت کلمات بیگانه را با کلمات ایتالیایی جایگزین کند. در نگاه این جنبش کلمه‌ی «بارمن» زیادی آمریکایی بود و با باریستا جایگزین شد. می‌توان گفت این تغییر نام پیوند میان اسپرسو و فرهنگ ایتالیا را عمق بخشید.

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

تأثیر کیفیت آب بر طعم قهوه

کیفیت آب

کافه اکسسوری – بی‌شک کیفیت آب و نوع سختی آن نقش کلیدی در کیفیت نهایی یک نوشیدنی دارد و برخلاف باور عمومی؛ بهترین آب برای دم‌آوری قهوه، آب مقطر و آب‌های معدنی گران‌قیمت نیست. در این یادداشت به تأثیرات سختی آب بر روی محصول نهایی قهوه و طعم آن می‌پردازیم که بر اساس پژوهشی در همین زمینه صورت گرفته است.

در پژوهشی که کریستوفر هندون به همراه دو باریستای سرشناس با نام‌های لزلی و مکسول از برندگان مسابقات باریستای بریتانیا در سال ۲۰۱۵؛ در خصوص رابطه‌ی سختی آب و کیفیت قهوه انجام شد به این نتیجه رسیدند که سختی آب می‌تواند ویژگی‌های طعمی متفاوتی را در قهوه آشکار کند.

دانه‌های قهوه در خود مواد شیمیایی را دارند که عطر، طعم و حس دهانی را مشخص می‌کند. ازجمله‌ی این مواد می‌توان به اسیدهای سیتریک و لاکتیک و اوژنول (eugenol) اشاره کرد که هر کدام طعم و حس خاصی را به قهوه می‌دهد. به‌طور مثال اوژنول طعم و عطری چوب مانند به قهوه می‌دهد.

شیمی قهوه

میزان و نسبت هرکدام از این مواد شیمایی در دانه‌های قهوه باهم متفاوت است و همین تفاوت در میزان و نسبت مواد شیمیایی است که موجب طعم‌های مختلف در انواع قهوه می‌شود.

همین تفاوت در نسبت غلظت مواد معدنی و ترکیبات شیمایی در آب نیز، وجود دارد که درصد سختی و یا سبکی آب و کیفیت آب را مشخص می‌کند و برخی از این مواد با مواد شیمیایی درون قهوه واکش شیمیایی انجام می‌دهند و آن‌ها را خنثی و یا فعال می‌کنند.

به‌طور مثال منیزیم خاصیت چسبناکی بالایی دارد و درنتیجه آب دارای میزان بالای منیزیم می‌تواند مواد معدنی بیشتری از قهوه را در خود نگاه دارد و نتیجه آن قهوه‌ای با عطروطعم و همچنین حاوی کافئین بیشتری است.
از دیگر موادی که می‌تواند سختی آب را زیاد کند وجود بی‌کربنات در آب است. بر اساس نتایج پژوهش کریستوفر هندون بی‌کربنات طعم‌های تلخ‌تری را از قهوه بیرون می‌کشد.

اگر ندانید که محتویات درون آب‌سنگین چه موادی هستند، استفاده از آب سخت ریسک است و قهوه یا بسیار عالی می‌شود و یا بسیار بد. در مقابل استفاده از آب سبک هیچ سود و خاصیتی ندارد چراکه توان کافی برای عصاره گیری از قهوه را ندارد و مناسب برای استفاده در دم‌آوری قهوه نیست.

یکی دیگر از نتایج این پژوهش این بود که در آب سبک مقداری سدیم وجود دارد، اما سدیم برخلاف منیزیم خاصیت چسبندگی ندارد و نمی‌تواند طعم‌های خوب و یا بد را جذب کند. برای رسیدن به یک طعم خوب در قهوه استفاده از آب سخت دارای منیزیم، طعم و عطر بیشتری می‌دهد.

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

تفاوت قهوه اسپرسو با قهوه دمی

قهوه اسپرسو با قهوه دمی

کافه اکسسوری – در صنعت قهوه هرروز شاهد نوآوری‌هایی در خصوص دم‌آوری قهوه هستیم و با ورود قهوه‌های اسپیشیالیتی به این صنعت، شیوه‌های جدیدی نیز، ظهور کرده‌اند. در این میان اما همچنان قهوه اسپرسو و ترکیبات دیگر قهوه بر پایه اسپرسو از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار است و همچنان بر صدر قهوه‌ها قرار دارد. تفاوت قهوه اسپرسو با قهوه دمی را می‌توان در طعم، شیوه‌های آماده‌سازی و همچنین شیمی قهوه دانست که موضوع این یادداشت است و به آن‌ها می‌پردازیم.

چیستی قهوه اسپرسو

اسپرسو پاسخی ایتالیایی به نیاز فوری به قهوه است. این نوشیدنی در چشم به هم زدنی آماده و مصرف می‌شود و خیلی سریع نیاز به کافئین را برطرف می‌کند. مشخصه دیگر این نوشیدنی دم‌آوری با درجه حرارت بسیار بالا و عبور آب تحت‌فشار است که بروز قهوه‌ای چگال تر و غلیظ‌تر نسبت به قهوه‌های دمی می‌شود. این نوشیدنی پایه و اساس بسیاری از نوشیدنی‌های دیگری همچون آمریکانو، کاپوچینو، فلت وایت، لاته و… است که با آن‌ها آشنایی دارید.

آناتومی قهوه اسپرسو

تفاوت این نوع قهوه با قهوه‌های دمی تنها در غلظت آن نیست و می‌توان این‌گونه بیان کرد اسپرسو قهوه‌ای با چندین لایه است.

کرما

کرما همان لایه‌ی قهوه‌ای-طلایی تشکیل‌شده بر روی شات اسپرسو است که شامل پروتئین، روغن و ملانویئیدین‌هاست که ترکیبی از شکر و آمینواسیدها هستند. همه‌ی قهوه‌ها این کریما را تولید نمی‌کند و جالب اینجاست که بعضی‌ها آن را تلخ و بعضی دیگر آن را نشانه‌ی یک شات خوب می‌دانند.

مایع

مایع اسپرسو، اصلی‌ترین قسمت این نوع قهوه است که اسیدیتی و شیرینی با خود به همراه می‌آورد؛ که خود این مایع را هم می‌توان به دو بخش تقسیم کرد: بدنه و قلب. بدنه یا همان بادی میانی‌ترین قسمت اسپرسوست و به‌صورت نرمال رنگی قهوه‌ای متمایل به کاراملی دارد و بخشی که آن را قلب می‌نامند درواقع بخش زیرین اسپرسوست که معمولاً غلیظ‌تر و تیره‌تر است.

چیستی قهوه‌های دمی

اسپرسو و این نوع قهوه در تئوری، مفاهیمی یکسان هستند چراکه پایه‌ی آن‌ها یکسان است. آب داغ بر روی قهوه ریخته می‌شود، این آب از میان قهوه‌ی آسیاب شده گذر می‌کند، به فیلتر می‌رسد و درنهایت به درون فنجان سرازیر می‌شود؛ اما تفاوت اصلی میان این دو نوع نوشیدنی این است که در قهوه‌های دمی به‌جای فشار دادن آب و عبور آن از میان قهوه‌ی آسیاب شده، آب با نیروی جاذبه‌ی زمین به سمت پایین سرازیر می‌شود. به همین دلیل فرآیند دم کشیدن آن طولانی‌تر است، اما قهوه‌ی حاصله هنوز هم از قدرت زیادی برخوردار است. علاوه بر همه‌ی این‌ها، قهوه‌ای که در این نوع دم‌آوری استفاده می‌شود باید میزان بیشتری را شامل گردد و آب بیشتری نیز نیاز است.

این نوع قهوه میزان کمتری از اسیدیتی را در خود دارد و طعم‌های منحصربه‌فرد و پیچیده‌ی قهوه را برجسته می‌سازد. به همین دلیل این روش بیشتر برای دم‌آوری قهوه‌های اسپشالیتی استفاده می‌گردد و اجازه می‌دهد تا تمام طعم‌های موجود در آن به کسی که آن را می‌نوشد برسد.

برخلاف اسپرسو که دارای چگالی بالا و لایه‌لایه است، این نوع قهوه، در اصطلاح قهوه‌ای تمیز و دارای وضوح زیاد است. دلیل آن، این است که هرچه میزان آب بیشتر باشد میزان بیشتری از روغن‌های موجود در قهوه را به خود جذب می‌کند که این عمل طی زمان و فشار مناسب رخ می‌دهد، نه در حالت فشار بیش‌ازحد. علاوه بر کمتر بودن و پایین‌تر بودن میزان اسیدیتی در مقایسه با اسپرسو، این قهوه همچنین حس دهانی کمتری به کسی که آن را می‌نوشد می‌دهد.

زمان آماده‌سازی قهوه اسپرسو با قهوه دمی

زمانی که برای دم‌آوری یک قهوه‌ی دمی صرف می‌شود، دقیقاً همانی است که صرف بیرون کشیدن طعم‌های خوب و پیچیدگی‌های قهوه می‌شود. پس ارزش صبر کردن را دارد. پروسه‌ی آن بدین‌صورت شروع می‌شود که حداقل سی ثانیه صرف خیس کردن قهوه‌ی آسیاب شده و اصطلاحاً شکوفه زدن قهوه می‌شود.

این ۳۰ ثانیه فرصت آزادسازی دی‌اکسید کربن از درون قهوه را می‌دهد و همچنین اجازه می‌دهد که آب راحت‌تر جریان یابد و راه خود را از میان قهوه‌ی آسیاب شده پیدا کند. مرحله بعدی، ریزش آب تا دوباره شکوفه زدن قهوه چیزی نزدیک به یک دقیقه و نیم الی دو دقیقه زمان نیاز دارد و چند بار هم قابل تکرار است.

این درحالی‌که قهوه‌ی اسپرسو برای دم‌آوری تنها به ۲۵ الی ۳۰ ثانیه زمان نیاز دارد، نه کمتر و نه بیشتر. البته اگر قهوه‌ای درست می‌کنید که در آن شیر ریخته می‌شود، قطعاً مدت‌زمانی هم صرف بخار دادن و ریختن شیر درون فنجان خواهد شد.

تفاوت در ابزار دم‌آوری

زمانی که بحث‌های مربوط به سرمایه‌گذاری مطرح می‌شود، قطعاً خرید ابزار برای دم‌آوری به روش قهوه‌ی دمی بسیار ارزان‌تر از خرید و سرمایه‌گذاری بر روی یک ماشین اسپرسو است. برای قهوه‌ی دمی، شما نیاز به یک دریپر، فیلترهای کاغذی و یک فنجان دارید.

البته داشتن ابزارهایی نظیر ترازو و دماسنج نیز به دقیق‌تر شدن نتیجه‌ی حاصل بسیار کمک خواهند کرد. دریپرهای زیادی وجود دارند که شما می‌توانید از میان آن‌ها دست به انتخاب بزنید نظیر کمکس، کلور دریپر، کالیتا، V60 و…؛ که هرکدام نیز دارای انواع متفاوتی ازلحاظ جنس است و در کل تمام این روش‌ها دارای تفاوت‌های جزئی‌ای مانند سوراخ‌های چکیدن آب، ساختار آن و چیزهای ازاین‌دست هستند.

در سوی دیگر، ماشین اسپرسو می‌تواند در زمان کم، فنجان‌های قهوه‌ی بیشتری برای شما به ارمغان آورد و قطعاً یک دستگاه اسپرسوساز خانگی هزینه‌ی کمتری به دنبال خواهد داشت اما نمی‌توان انتظاری معادل یک دستگاه اسپرسو در مقیاس تجاری را از آن داشت. البته ماشین اسپرسو علاوه بر هزینه‌ی اولیه‌ی بالا، نیاز به فضا و انرژی الکتریسیته بیشتری نیز دارد. همچنین ابزارهای جانبی‌ای نیز نیاز دارد که در خرید و تهیه‌ی آن‌ها باید دقت کرد، مانند پورتافیلتر، سبد پورتافیلتر و…

قهوه‌ی دمی راهی دقیق‌تر برای دستیابی به طعم‌های درون فنجان است، به‌خصوص آن‌هایی که درون قهوه‌ی اسپرسو نمود ندارند و پروسه‌ای آرام و بدون فشار است. این در حالی است که اسپرسو همچنان برتری خود را ازلحاظ زمانی دارد و یک روش فوق‌العاده سریع است برای کسانی که احتیاج مبرم به کافئین دارند.

اما باید به این نکته نیز توجه داشت که این تفاوت‌ها هیچ‌کدام دلیلی بر برتری یکی از این نوع‌ها بر دیگری ندارد. چیزی که باید به آن توجه کرد این است که شما چه نوع قهوه‌ای را می‌پسندید.

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

واژه نامه قهوه: کانال Channelling

Channelling

کافه اکسسوری – اصطلاح «کانال کردن» Channelling روشی است که در آن یک قهوه از بستر آب می‌گذرد. این اصطلاح بیشتر در دنیای قهوه اسپرسو و دستگاه اسپرسوساز کاربرد دارد. ایده اصلی این است که آب به‌طور مساوی از تمام قهوه‌ها عبور کرده و از هر قسمت قهوه عطروطعم بگیرد. هنگامی‌که آب نتواند به‌طور مساوی از قهوه عبور کند و در عوض یک مسیر اصلی یا تعدادی مسیر ایجاد کند، ما این مسئله را کانال می‌نامیم. این اتفاق بسیار مشکل‌ساز است، زیرا این بدان معنی است که آب از قسمت‌هایی از قهوه‌ای که از آن عبور می‌کند بیشتر عطروطعم می‌گیرد و از جاهای دیگر عطر طعم را نمی‌گیرد یا بسیار کم می‌گیرد و این رخداد بر روی عطروطعم نهایی قهوه تأثیرگذار است. دلایل زیادی برای این رخداد وجود دارد، ازجمله توزیع بد در سبد، مشکلات مربوط به دست‌کاری و عدم تمپ کردن صحیح قهوه. هنگام ایجاد کانال، یک پرتافیلتر بدون کف، ایجاد کانال را به خوبی نشان می دهد.

منبع: The Coffee Dictionary, Maxwell Colonna

Channelling

The term “channelling” refers to the way in which water passes though a bed of coffee. The term is most commonly found in the world of espresso. The idea is to get the water to pass evenly through all the ground coffee and pull flavour from every part. When the water fails to pass through evenly and instead creates either one main path or a number of pathways, we call this channelling. This is very problematic, as it means that the water takes too much flavour from the parts of the coffee it is passing through the most and not enough from elsewhere. There are a number of causes, including bad distribution in the basket, problems with tamping, and grinding inconsistencies. A naked (bottomless) portafilter will help show up when channelling occurs

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

وجوه تمایز قهوه های اسپرسو و ریستریتو

اسپرسو و ریستریتو

کافه اکسسوری – اسپرسو و ریستریتو نامی آشنا در میان قهوه‌ها به شمار می‌آیند و بی‌شک با ترکیبات و قهوه‌های بر پایه اسپرسو هم آشنایی دارید، قهوه‌هایی مانند آمریکانو، کاپوچینو و غیره. ریستریتو نیز، یکی از قهوه‌های بر پایه اسپرسوست که به‌عنوان برادر کوچک‌تر اسپرسو شناخته می‌شود؛ اما سؤال اینجاست که ریستریتو چیست و چه فرقی با اسپرسو دارد.

در فرایند دم‌آوری، میزان قهوه و فشار و دمای آب در هر دو یکسان است. در اسپرسو یک شات ۳۰ میلی‌لیتری از قهوه است که تحت‌فشار و حرارت بالا، از درون‌دانه‌های آسیاب شده قهوه می‌گذرد و بعد از ۲۵ تا ۳۰ ثانیه یک نوشیدنی مطلوب به ما می‌دهد و ریستریتو که در ایتالیایی به معنای محدود کردن (restrict) است، بین ۱۵ تا ۲۵ میلی‌لیتر است و حجم کوچک‌تری به نسبت اسپرسو عصاره گیری می‌شود و تنها فرق آن‌ها در همین است. هر دو این‌ها به‌وسیله دستگاه اسپرسوساز دم‌آوری می‌شوند و در به دست آوردن قهوه ریستریتو هیچ دستگاه خاصی استفاده نمی‌شود.

ریستریتو درواقع یک اسپرسوی محدود و کوچک‌شده است به این معنا که در تولید و دم‌آوری آن مقدار آب مصرفی کمتر است تا نوشیدنی کمتر و محدودشده‌ای به دست آید و به همین دلیل که زمان نسبتاً کمتری نیست به اسپرسو با آن در تماس است طعم شیرین‌تری دارد و تمرکز آن بیشتر بر طعم قهوه است.

تفاوت در شیوه دم‌آوری

در درست کردم و دم‌آوری ریستریتو تمایلات باریستاها دخیل است. برخی از باریستاها ریستریتو را دقیقاً مشابه اسپرسو درست می‌کنند و برخی دیگر تمایل دارند تغییراتی را بین این دو قهوه قائل شوند.
باید همواره این نکته را مدنظر قرار داد که در یک شات میزان یکسانی از قهوه، فشار و دمای آب استفاده می‌شود و تنها فرق دم‌آوری بین این دو نوع قهوه در میزان آب مصرفی است. برخی از باریستاها در فرآیند دم‌آوری ریستریتو بعد از مدت ۱۵ ثانیه دستگاه را متوقف می‌کند و برخی دیگر برای رسیدن به ریستریتو از آسیاب ریزتری برای دانه قهوه استفاده می‌کنند و زمان را مشابه دیگری در نظر می‌گیرند و این تنها بر اساس سلیقه شخصی باریستا و سیاست کافی‌شاپ صورت می‌گیرد.

تفاوت در طعم و عصاره گیری

مهم‌ترین و کلیدی‌ترین تفاوت میان این دو نوع قهوه، تفاوت در طعم این دو نوع است.
میزان بادی یا حس دهانی در قهوه به عوامل همچون دانه قهوه سبز، شیوه رُست و روش‌های دم‌آوری بستگی دارد. در هر دو قهوه فشار بالای آب و دما باعث ایجاد حس سیروپ مانند دردهان می‌شود. باوجوداین، در زمان‌های متفاوت، ترکیبات طعم و عطر در قهوه معمولاً متفاوت است. در ابتدا ما با طعمی ملایم درون قهوه خود مواجه می‌شویم و در ادامه اسیدیتی، شیرینی، تعادل در طعم و در جهاتی به تلخی می‌رسیم. در قهوه ریستریتو میزان ترکیباتی که باعث به وجود آمدن حس تلخی می‌شود، محدود و درنهایت قهوه‌ای شیرین‌تر نسبت به اسپرسو خواهیم داشت.

در قهوه ریستریتو باید به این نکته نیز توجه داشت که درزمانی که به دنبال جنبه‌های طعمی شیرین‌تر نسبت به اسپرسو هستیم، با نقص کم عصاره گیری نیز مواجه خواهیم بود. قهوه‌ای که کم عصاره گیری می‌شود طعمی نزدیک به ترشی و ناخوشایند دارد. به همین خاطر باید در تهیه ریستریتو، دقت کرد که به تعادلی در طعم، برسیم و این نکته‌ای است که باید به آن دقت ویژه‌ای کرد.

انتخاب بین اسپرسو و ریستریتو

حال این سؤال پیش می‌آید که در میان این دو نوع قهوه کدام از دیگری بهتر است؟ این سؤالی است که پاسخ روشن و مشخصی نمی‌توان به آن داد و همه‌چیز به نوع ذائقه و تمایلات طعمی مشتری دارد. درصورتی‌که نوشیدنی شبیه به اسپرسو، اما شیرین‌تر و راحت‌تر در نوشیدن می‌خواهید، ریستریتو پیشنهاد مناسبی است و می‌توان شیرینی قهوه را که در اندازه‌ای کوچک و محدودشده دم‌آوری شده است را تجربه کنید که در میزان جذب کافئین به همان میزان اسپرسو است.

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

روش‌های دم‌آوری قهوه و تفاوت های آن

روش‌های دم‌آوری قهوه

کافه اکسسوری – از زمان پیدایش قهوه، بشر به دنبال گرفتن بهترین عصاره‌گیری از قهوه این میوه عجیب و انرژی‌بخش بوده است و به همین دلیل، روش‌های دم‌آوری قهوه ابداعی به وجود آمد که هرکدام از این روش‌ها بر طبق اصولی متفاوت، عصاره قهوه را استخراج می‌کنند و بالطبع طعم‌های مختلفی به وجود می‌آورند.

انواع روش‌های دم‌آوری

زمانی که یک قهوه را با تجهیزات مختلف دم می‌کنیم، به نوشیدنی‌هایی با بادی و خصوصیات طعمی متفاوت می‌رسیم.
در طراحی هر ابزار و تجهیزات دم‌آوری، یکی از شش روش زیر، برای عصاره‌گیری مورداستفاده قرار می‌گیرد:

خیساندن (Steeping)

در این روش، قهوۀ خشک در ظرفی با آب جوش مخلوط می‌شود و برای مدت‌زمانی معین در تماس با آب می‌ماند و سپس از نوشیدنی یا عصاره جدا می‌شود.
مدت‌زمان تماس آب و قهوه به درجۀ آسیاب، دمای آب، میزان تلاطم ذرات قهوه و اینکه تفالۀ قهوه را چقدر سریع و پس از چه مدتی از نوشیدنی جدا می‌کنیم، بستگی دارد.
از ابزارهایی که بر اساس این روش مورداستفاده قرار می‌گیرد می‌توان به فرنچ پرس اشاره کرد.
فرنچ پرس آسانترین روش دم‌آوری قهوه است؛ زیرا تنها کافی است قهوه و آب نزدیک به جوش را در یک محفظه کنار هم نگه داریم تا قهوه دم شود.

جوشاندن (Decoction)

در این روش قهوۀ آسیاب شده در یک ظرف حاوی آب که در حال جوشیدن است، مخلوط می‌شود.
پس از مدت‌زمان معینی، اجازه می‌دهیم تا قهوه ته‌نشین شود و عصاره را از ظرف تخلیه می‌کنیم.
معمولاً در این روش عصاره‌گیری همانند روش نفوذی است و به خاطر دمای بالای آب و جوشیدن آن، تلاطم در بالاترین حد رخ می‌دهد. قهوه ترک بر اساس این روش دم‌آوری تهیه می‌شود.

تراوش (Percolation)

در این روش، قهوۀ آسیاب شده در ظرفی ریخته می‌شود که هم محفظۀ دم‌آوری دارد و هم وسیله‌ای برای جداسازی تفاله از نوشیدنی و آب داغ به کمک پمپی به‌طور مکرّر از میان ذرات قهوه عبور می‌کند و ابتدا آب و سپس عصاره، لابه‌لای ذرات قهوه به گردش در می‌آیند.
در این روش، مدت تماس آب و قهوه به درجۀ آسیاب، دمای آب یا عصاره و میزان گردش بستگی دارد.
دستگاه پرکولاتور بر اساس این روش دم‌آوری عمل می‌کند.
در این روش آب دمای بالا چندین بار از قهوه عبور داده می‌شود و باعث تلخ شدن عصاره نهایی می‌گردد.

فیلتر قطره‌ای (Drip Filtration)

مانند روش تراوش، در این روش‌های دم‌آوری قهوه قهوۀ خشک در ظرفی ریخته می‌شود که هم‌زمان هم محفظۀ دَم و هم وسیله‌ای است برای جداسازی تفاله از نوشیدنی.
در این روش، آب داغ تنها یک مرحله از قهوه عبور داده می‌شود و عصاره از محفظۀ دَم، قطره‌قطره در ظرف پایینی می‌چکد.
زمان تماس آب و قهوه در این روش اصولاً به مدت‌زمانی بستگی دارد که آب در محفظۀ دَم جریان می‌یابد و همچنین درجۀ آسیاب قهوه. سایر عوامل مهم در این روش دم‌آوری عبارت‌اند از دمای آب، شکل محفظه و نوع فیلتر.
کمکس، V60، کلور دریپر، کالیتا و نل دریپ، نمونه‌هایی از تجهیزات دم‌آوری قهوه به روش فیلتر قطره‌ای هستند.

فیلتر خلاء (Vacuum Filtration)

در این روش از ظرف دو محفظه‌ای استفاده می‌شود که گونۀ دیگری از روش خیساندن است.
فشار بخار، آب داغ را از محفظۀ پایینی به محفظۀ دوم که قهوۀ آسیاب شده در آن است، فشار می‌دهد. بخار کردن و هم خوردن، باعث تلاطم آب و قهوه می‌شود.
زمانی که حرارت پس از مدت دلخواه قطع شود، بخار در محفظۀ پایینی متراکم می‌شود و تولید خلاء می‌کند.
خلاء، نوشیدنی را با عبور از فیلتر به پایین می کشد و درون محفظۀ پایینی می‌آورد، اما تفاله همان جا باقی می ماند.
در این روش مدت تماس قهوه و آب به عواملی همچون سرعت ایجاد خلاء، ویژگی های قسمت فیلتر و درجۀ آسیاب قهوه، بستگی دارد
ابزار دم‌آوری سایفون به این روش عمل می‌کند.

تزریق تحت‌فشار (Pressurized Infusion)

در این روش که یکی از روش‌های دم‌آوری قهوه است، آب با فشار بالا از بین ذرات قهوۀ خشک که در محفظۀ دَم قرار دارند، عبور داده می‌شود. ترکیب حرارت و فشار آب، مواد طعم‌دهندۀ محلول را استخراج می‌کند، روغن های محلول را امولوسیون می‌کند و ریزذرات فیبر دانه‌ها را به همراه حباب های گاز معلق نگه می‌دارد.
محصول این روش یک نوشیدنی با غلظت مواد محلول بسیار بالا است.
به‌منظور تهیۀ نوشیدنی یکدست در این روش، مدت کوتاه دَم و آسیاب بسیار ریز خیلی ضروری است.
دمای دَم در این حالت ۸۸ تا ۹۲ درجه سانتیگراد است که کمی پایین تر از سایر روش هاست.
دستگاه اسپرسوساز بر اساس این روش، عصاره‌گیری قهوه انجام می شود.

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.

اسیدیته قهوه و دلایل کم یا زیاد بودن آن

اسیدیته قهوه

کافه اکسسوری – اسیدیته قهوه یکی از منازعه‌آمیزترین ویژگی‌های قهوه است که به‌عنوان یکی از ویژگی‌های کلیدی و وجه تمایز قهوه‌های اسپشیالیتی شناخته می‌شود. مصرف‌کنندگان موج سوم قهوه طرفدار این ویژگی خاص قهوه هستند، البته از سوی کارشناسان قهوه هم بسیار اهمیت دارد؛ اما منظور از اسیدیته چیست؟ اسیدیتی قهوه خوب است یا بد؟ چگونه می‌توان اسیدیته را در فرآیند رُست یا دم‌آوری قهوه برجسته‌تر کرد یا به حداقل و به‌صورت قهوه‌ای با اسیدیته پایین رساند. در این مقاله به چیستی اسیدیته در قهوه به‌صورت تفضیلی پاسخ خواهیم داد.

 چیستی اسیدیته قهوه

تعریف چیستی اسیدیته از نگاه کارشناسان این است: «پر جنب‌وجوش و زنده، دارای مزه تندوتیز، روشن، میوه‌ای، گازدار و …» این‌ها کلمات مختلفی هستند که برای توصیف این ویژگی استفاده می‌شوند؛ اما درحالی‌که ما صفت‌های زیادی برای توصیف این حالت داریم، هیچ‌یک از آن‌ها واقعاً اسیدیته را توضیح نمی‌دهند. تعریف آن آسان نیست چون یک مفهوم انتزاعی است.

اگر بخواهیم دقیقاً بگوییم این ویژگی چیست، آسان نیست و این عمدتاً به این دلیل است که اسیدیته اشکال مختلفی را در دهان ما به خود می‌گیرد. اسیدیته روی طعم و عطر تأثیر می‌گذارد و مشخصات ویژگی‌های میوه‌های هسته‌دار، شهد شیرین یا سیب‌های آبدار را در طعم قهوه بروز می‌دهد. اسیدیته یکی از اساسی‌ترین مزه‌های قهوه است که باعث ایجاد شفافیت و پیچیدگی در قهوه شده و بدون وجود آن طعم قهوه کسل‌کننده و بی‌روح است. اسیدیتی قهوه درواقع همان ترشی قهوه است. اگر بخواهیم شفاف‌تر در مورد این ویژگی صحبت کنیم بهتر است این را بگوییم: «در حقیقت پروتون‌هایی که اسیدهای قهوه آزاد می‌کنند از طریق گیرنده‌های زبان دریافت شده و پیام‌های عصبی به مغز فرستاده می‌شود. مغز به ما می‌گوید شما یک نوشیدنی با مزه اسیدی میل کرده‌اید.» حتی با این توضیح هم نمی‌توان این ویژگی را تمام و کمال توضیح داد چراکه حقیقتاً یک مفهوم انتزاعی است.

از سوی دیگر اگر میزان اسیدیته قهوه را با pH اندازه بگیریم، pH پایین یا قهوه با اسید پایین حاوی اسیدیته بالاتر و pH بالا به‌طور طبیعی دارای اسیدیته پایین‌تر است. یادتان باشد اسیدیته حاصل یک ترکیب شیمیایی است و نوع دقیق این ترکیب بر طعم قهوه تأثیر می‌گذارد. دانستن کمی از شیمی قهوه می‌تواند به نحوه برشته کردن و بو دادن قهوه کمک کند تا بهترین طعم‌های ممکن را در فنجان قهوه به دست بیاورید.

به عقیده کارشناسان قهوه، اسیدیته می‌تواند هارمونی یک فنجان قهوه را تکمیل کند یا باعث عدم تعادل آن شود. اگر این ویژگی بیش‌ازحد مشخص و طعم قهوه‌ترش شود، اغلب مردم طعم این قهوه را دوست ندارند و بدون اسیدیته نیز، طعم قهوه مسطح و بی‌مزه می‌شود.

تجزیه‌وتحلیل اسیدهای موجود در قهوه

اسیدهای موجود در قهوه را می‌توان به دو دسته ارگانیک و کلروژنیک تقسیم کرد. ارگانیک اسیدها یا همان اسیدهای آلی شامل اسیدهای سیتریک، مالیک، کوینیک، استیک، سوکسینیک و تارتاریک هستند. این‌ها اسیدهای میوه‌ای «خوب» هستند که دوست دارید در فنجان قهوه خود داشته باشید. به عقیده کارشناسان، اسیدیته برای نوشیدنی هنگامی مفید است که ترکیبات اساسی موجود در آن اسیدهای آلی هستند و همه آن‌ها نت‌های خاص خود را به قهوه اضافه می‌کنند.

اسید مالیک

همان اسیدی است که در سیب‌های سبز وجود دارد؛ بنابراین قهوه دم‌آوری شده حاوی این اسید با نت سیب سبز ‌آبدار خواهد بود.

 اسید سیتریک

همان‌طور که احتمالاً حدس زده‌اید، مرکبات بیشتری مانند لیمو، پرتقال و شهد گیاهان را در فنجان قهوه بروز خواهد داد.

 اسید تارتاریک

بیشتر طعم مزه انگور را دارد؛ اگرچه طعم موز را نیز می‌تواند بروز دهد.

اسید استیک یا اتانوئیک اسید

همان جوهر انگور یا جوهر سرکه است که جز اسیدهای آلی  از گروه کربوکسیلیک اسیدها محسوب می‌شود.

در این میان اسیدهای کلروژنیک را هم داریم که در فرآیند رُست یا برشته کاری به اسیدهای کوینیک تجزیه می‌شوند. مسئله این است که اسیدهای کوینیک طعم خوبی ندارند و عموماً این ترکیبات مسئول تلخی، طعم گس و ترش بودن نوشیدنی‌ها دارد.

کافه اکسسوری را در اینستاگرام نیز دنبال کنید.